Random thoughts

Αγαπάς τελικά το χρήμα ή την δόξα και την καταξίωση?
Γιατί θες να σε θυμούνται?
και γιατί απαραίτητα αφήνοντας κάτι καλό πίσω σου?
δεν πέρασαν μόνο οι καλοί στην ιστορία ξέρεις...
Πως σε μία εποχή που πνίγει το μη εμπορεύσιμο πας να αφήσεις κάτι μη εμπορικό πίσω σου,όταν βλέπεις ότι δεν μπορείς να το κρατήσεις στη ζωή,ζώντας εσυ ο ίδιος παράλληλα.
Γιατί αφου το ξέρεις δεν βάζεις νερό στο κρασί σου,η μήπως έχεις βάλει ήδη αλλά όχι αρκετό.
Που σταματάει το νέρωμα και ξεκινάει ο εξευτελισμός και σε ποια φάση όλων αυτών μπορείς να κάνεις πίσω χωρίς,να σου χρεώσουν την ταμπέλα του ιδιόρυθμου?




Φοβάμαι να ρίξω όλα τα χαρτιά στην παρτίδα,μήπως και χάσω ούτως η άλλως.
Γιατί δεν φοβάμαι οτι αν αργήσω να τελειώσω την παρτίδα,μπορεί να μην έχω χρόνο να αρχίσω καινούργια?Ακόμα χειρότερα αφου το ξέρω,το αισθάνομαι,το μύριζω,το βλέπω, για το θεό "που δεν πιστεύω", το βλέπω το γράφω,γιατί δεν το κάνω?



Που σταματάς αυτό που λένε "κάνω υπομονή",και πρέπει να πεις τέλος αλλάζω τώρα.
Πόσες αναβολές θα δώσεις πριν τραβήξεις την πρίζα?
Κάπου είχα διαβάσει σε μία διαφήμηση ότι οι αναβολές παχαίνουν περισσότερο απο όλες τις τροφές,τι ζημία κάνουν άραγε στο μέσα σου,όταν αφήνεις και διαιωνίζεται μια κατάσταση που δεν γουστάρεις?Γιατί δεν μαθαίνεις επιτέλους να κοιτάς εσένα και όχι τι κοιτάνε οι άλλοι πάνω σου.

Συμπέρασμα... Άγνωστο.

Νομίζω ότι πρέπει να αρχίσεις να αγαπάς περισσότερο εσένα,απο το να θέλεις να αγαπάνε αυτό που δέιχνεις.
Καλύτερα να έχεις κάτι χτίσει να κρεμάσεις αυτή την τόσο πολυπόθητη εικόνα που τόσο καιρό ζωγραφίζεις για τον εαυτό σου,δεν νομίζεις?
Κούκλε μου κάνε τον τοίχο πρώτα και μην ανησυχέις τι και πως.
Το να βοηθάς τον κόσμο είναι ανθρώπινο,το να μην τον βοηθάς τι είναι?
Το να ξεχνάς ανθρώπινο πάλι δεν είναι?
Ο κόσμος ξεχνάει.
Εσύ?
Μήπως ψάχνεις πολύ ψηλά τον θεό σου κύριος?




Αφού σε γοητεύει τόσο πολύ ένα μαύρο παρελθόν,γιατί δεν δημιουργέις ένα?
μήπως δεν αντέχεις κυνηγημένος?




Πιστεύω θα πρεπε να΄ναι παράνομο το να περνάω τόσο ωράια αυτή τι στιγμή



Πιστεύω ότι μ΄αρέσει να με λύπούνται το βλέπω πλέον ως ένα μηχανισμό άμυνας απο την ευτυχία,δεν ξέρεις πως να την διαχειρειστής,νομίζω ότι μισώ αυτούς που θέλουν να μου το πάρουν αυτό.Ποιός δεν το κάνει αυτό άλλωστε?




Η νύχτα είναι νέα ακόμα και εγώ πρέπει να ξεμεθύσω,η να μεθύσω τόσο ώστε...



-Πιστέυω ότι πρέπει να κλείσουμε σιγά σιγά.Μήπως να καταλήξουμε κάπου,αναθεωρώντας πάνω απο ένα τσιγάρο?Μ' αρέσει το τσιγάρο δεν αφήνει κάτι απτό σαν απόδειξη της αποτρόπαιας πράξης του,τελείωνει καίγεται τόσο ομοιόμορφα τόσο γαλήνια που νομίζεις ότι αυτό που λένε,τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται,σίγουρα αυτός που το σκέφτηκε θα πρεπε να κάπνιζε.
Τελικά έχουν δίκιο,αφήνει μία χαλάρωση το ότι τουλάχιστον, αυτά που κατεβάζει το τσερβέλο σου κάπου θα μπορείς να τα βρείς,και δεν θα χαθούν,σε κανένα συρτάρι η δεν ξέρω και εγώ που αλλού χώνω τις σκέψεις αυτές.
-Κύριε μου είναι καιρός να σταματήσετε να κλαίτε πάνω απο το χυμένο γάλα,δεν νομίζετε?
-Ευχαρίστως,
αν μου φέρετε την σφουγγαρίστρα,Κύριε.
-Τι θα λέγατε για ένα ποτάκι κύριε,κρίμα τέτοια μέρα μόνος, και πάλι,χωρίς υποχρεώσεις,χωρίς δεσμεύσεις.
-Δεν νομίζω ότι θα ήταν πρέπον κύριε,δεν,δεν,απλά δεν νομίζω ότι θα ήταν σωστό.
-Μα αν δεν κάνω λάθος,είστε πρακτικός τύπος,έτσι δεν έιναι κύριε?
-Θαρρώ ναι.

-Τί έχετε να χάσετε τότε?
Μήπως πρέπει να μάθετε να ξεχωρίζετε επιτέλους το να αγαπάτε τον ευατό σας,απο το να χρησιμοποιείτε το ότι δεν τον αγαπάτε για δικαιολογία?


-Δεν πιστεύετε σε μένα κύριε αλλα με φοβάστε...
ε λοιπόν εγώ πιστεύω σε μένα,αλλά αυτό που με φοβίζει περισσότερο, είστε...
εσείς κύριε.